ΝΑ ΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ Ή ΝΑ ΜΗΝ ΖΕΙ

ΝΑ ΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ Ή ΝΑ ΜΗΝ ΖΕΙ
του Μάνου Λαλόπουλου

 
ένα φλας μπακ στο κίνημα των αρνητών του AIDS

Η Μαρία Παπαγιαννίδου αποτελεί κομμάτι της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας. Γυναίκα της χρονιάς του 2008, οροθετική και σε άρνηση, η Μαρία -δυστυχώς- έχασε όλες τις ευκαιρίες να χρησιμοποιήσει την θέση της ως δημοσιογράφος για να δώσει επώνυμη φωνή στον αγώνα ενάντια στις διακρίσεις που υφίστανται καθημερινά οι άνθρωποι που ζουν με τον ιό. Και αυτό είναι το πιο θλιβερό από όλα. Όλη αυτή η ενέργεια της ευγενικής Μαρίας χάθηκε στο άπειρο. Όπως χάθηκε και η ζωή της. Και μόνο ο χαμός της απομένει για να μας θυμίσει πως δυστυχώς ο ιός , εφόσον δεν προσέξεις , θα σε οδηγήσει στον αφανισμό. Και είναι πραγματικά τραγικός (με την Αριστοτελική έννοια) ο αφανισμός της Μαρίας. Ειδικά όταν γνωρίζεις πως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά.

Δεν ήταν μόνη. Δεν ήταν η πρώτη. Ούτε καν στην Ελλάδα. Πολύ πιο πριν από την Μαρία, υπήρχαν κι άλλοι κι άλλες που ακολούθησαν αυτό τον ίδιο δρόμο. Δυστυχώς πάντα με θλιβερή εξέλιξη. Ανώνυμοι βέβαια και όχι με ονοματεπώνυμο όπως αυτή. Θυμάμαι την ιστορία ενός κοντινού μου πρόσωπου που ανακάλυψε μια καλή της φίλη νεκρή στο διαμέρισμά της. Ας την ονομάσουμε για χάρη της ιστορίας και αυτήν Μαρία. Η κοπέλα είχε επιλέξει τον δρόμο της ομοιοπαθητικής ιατρικής, μια συχνή επιλογή αυτών που αρνούνται την οροθετικότητά τους ή την αντιρετροϊκή αγωγή. Η υγεία της επιδεινώνονταν συνεχώς, μέχρι που ήρθε ο θάνατος, στο σπίτι της στην Αθήνα στις αρχές του 2000.

Οι δύο Μαρίες μοιράζονται τον σκεπτικισμό και τον θυμό απέναντι σε ένα σύστημα ιατρικοποίησης της ανθρώπινης ύπαρξης: μην ξεχνάμε πως ένας οροθετικός ακολουθεί συγκεκριμένη ιατρική ρουτίνα αγωγής και εξέτασης σε τακτά χρονικά διαστήματα. Έχει σκαμπανεβάσματα στην υγεία του/της και πολλές φορές βρίσκεται μόνος/η σε ένα ιατρικό σύστημα όπως είναι το ΕΣΥ να μην ξέρει από πού να το πιάσει. Αυτός ο θυμός φυσικά δεν εξαντλείται εκεί. Και δικαίως απευθύνεται και στις πλουτοκρατικές αντιλήψεις της φαρμακευτικής βιομηχανίας. Η άρνηση τους είναι φυσικό επακόλουθο της δικαιολογημένης καχυποψίας απέναντι στα «αγαθά» κίνητρα της βιομηχανίας. Τέλος, είναι απολύτως φυσιολογικό να είσαι καχύποπτος απέναντι στην ‘νέα κατάσταση’. Να έχεις απορίες. Να δυσανασχετείς με την πολυπλοκότητά της. Με το πώς ο ιός έχει άλλες επιπτώσεις σε εσένα και άλλες σε άλλους. Σε τελική ανάλυση το AIDS, ήταν αυτό που άλλαξε την σχέση ιατρού και ασθενή, αφαιρώντας από τους πρώτους την θέση αυθεντίας. To AIDS ήταν πρωτόγνωρο. Τότε, ΚΑΝΕΙΣ δεν γνώριζε ΤΙΠΟΤΑ. Και οι υποθέσεις τους έπεφταν στο κενό. Είναι γνωστό και ανήκει στην ιστορία του  AIDS, πως η ερμηνεία των πρώτων στατιστικών οδήγησε την επιστημονική κοινότητα σε μεγάλα ατοπήματα που αντικατόπτριζαν κοινωνικές προκαταλήψεις, στοχοποιώντας τις γυναίκες, τους μετανάστες και τους ομοφυλόφιλους. Αυτές τις πρωτόλειες θεωρίες στήριξαν πάνω στα στατιστικά ευρήματα της εποχής, για να διαψευστούν πολύ γρήγορα. Στις ίδιες στατιστικές ερμηνείες βασίστηκε και το κίνημα των αρνητών με την υπόθεση που έκανε ο Peter Duesberg αλλά και άλλοι όπως David Rasnick και η Ελένη Papadopoulos – Eleopoulos του γκρουπ του PERTH.

OI EΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ

Η υπόθεση Duesberg

Ο Peter Duesberg, είναι ο πιο γνωστός αρνητής της συσχέτισης του HIV με το AIDS. Καθηγητής στο πανεπιστήμιο Berkeley της Καλιφόρνια, o Duesberg ισχυρίστηκε το 1988 ότι ο HIV είναι απλώς ένας ακίνδυνος ιός και ότι δεν αποτελεί το αίτιο του AIDS που – σύμφωνα με τον Duesberg- είναι συνισταμένη διαφόρων παραγόντων όπως η εναλλαγή σεξουαλικών συντρόφων και η χρήση ναρκωτικών ουσιών, δείχνοντας με το δάχτυλο -τότε και κατά το γενικό consensus- τους άντρες ομοφυλόφιλους και τοξικομανείς ως “δύο ομάδες υψηλού κινδύνου”. Αυτές ήταν ούτως ή άλλως οι απόψεις της εποχής - ποιος ξεχνάει τα πρωτοσέλιδα για “ασθένεια των ομοφυλόφιλων” - που προκάλεσαν ανεπανόρθωτο κακό στην αντίληψη της νόσου ακόμη και μέχρι σήμερα: πολλοί ετεροφυλόφιλοι ζουν με την ψευδαίσθηση ότι είναι άτρωτοι στον ιό. Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι: “υπάρχει στατιστική αναλογία μεταξύ της αύξησης χρήσης ναρκωτικών ουσιών και των περιστατικών της Επίκτητης Ανοσολογικής Ανεπάρκειας.”

Όταν όμως εμφανίστηκαν τα πρώτα αντιρετροϊκά φάρμακα, η υπόθεση του Duesberg μετατοπίστηκε στην επίδραση αυτών των φαρμάκων στον οργανισμό και στο πώς αυτά καθαυτά οδηγούν το άτομο στην ανάπτυξη του Συνδρόμου Επίκτητης Ανοσολογικής Ανεπάρκειας (δηλαδή AIDS)

Thabo Mbeki

Οι υποθέσεις του Duesberg, δεν άργησαν να βρουν οπαδούς ανά την υφήλιο, με πιο τραγική την περίπτωση της εφαρμογής τους στην πολιτική περίθαλψης που άσκησε η κυβέρνηση του πρώην πρωθυπουργού της Ν. Αφρικής, Thabo Mbeki. Αποτέλεσμα: περισσότεροι από 300.000 πρώιμοι θανάτοι και 35.000 μολύνσεις νεογέννητων - που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.


 

To 2008 , o Mbeki αντικαταστάθηκε στην προεδρία της Ν. Αφρικής από τον Kgalema Motlanthe. Την πρώτη του ημέρα ο νέος πρόεδρος ζήτησε την παραίτηση του αιρετικού υπουργού υγείας Manto Tshabalala-Msimang που προωθούσε τις θεωρίες του κινήματος των αρνητών και συμβούλευε φυτικά σκευάσματα όπως σκόρδα , παντζάρια και χυμό λεμονιού για την θεραπεία του AIDS. H Barbara Hogan, που ανέλαβε υπουργός υγείας στην θέση του, καταλόγισε ντροπή στην πολιτική του πρώην προέδρου και δήλωσε πως ‘η εποχή της άρνησης έχει οριστικά παρέλθει στην Ν. Αφρική.’ 

E. Papadopoulos-Eleopoulos

Το γκρουπ του PERTH
H Ελένη Papadopoulos-Eleopoulos , γεννημένη στην Ελλάδα, ηγείται μιας ομάδας αρνητών του AIDS που αυτοαποκαλούνται το γκρουπ του PERTH.

Από το 1988  ισχυρίζονται πως ποτέ δεν έχει απομονωθεί ο ιός του HIV και συμπεραίνουν πως ‘ίσως να μην υπάρχει’. Η ίδια είναι απόφοιτος πυρηνικής φυσικής του πανεπιστημίου του Βουκουρεστίου και έχει εργαστεί σαν ιατρικός τεχνικός στο Βασιλικό Νοσοκομείο του PERTH, στην Αυστραλία. Δεν έχει ποτέ ασχοληθεί ερευνητικά με το AIDS και το  HIV και της έχουν αρνηθεί την ιδιότητα μάρτυρος αυθεντίας σε θέματα που αφορούν το AIDS από το ανώτατο δικαστήριο της χώρας. Η πρόεδρος είχε αποφανθεί τότε τα παρακάτω:

‘…H κυρία Papadopulos-Eleopulos δεν έχει επίσημα αποδεικτικά στην ιατρική, την βιολογία, την ανοσολογία, την επιδημιολογία ή οποιαδήποτε άλλη ιατρική κατεύθυνση. Ποτέ της δεν έχει ασχοληθεί με κάποιο ιατρικό περιστατικό ενώ τα καθήκοντα της στο Βασιλικό Νοσοκομείο του  Perth αφορούν την εξέταση ασθενών σχετικά με την ευαισθησία τους στην υπεριώδη ακτινοβολία. Η ίδια ισχυρίζεται πως έχει κάνει έρευνα στον τομέα τoυ HIV/AIDS στον προσωπικό της χρόνο. Ωστόσο, κατέστη σαφές πως όταν αναφερόταν σε έρευνα , εννοούσε πως διάβασε διάφορα ιατρικά συγγράμματα σχετικά με την έρευνα τρίτων. Η εμπειρία της με τον ιό του HIV και το Σύνδρομο Επίκτητης Ανοσολογικής Ανεπάρκειας περιορίζεται στην ερμηνεία και κριτική αυτών των συγγραμμάτων και της έρευνας που έκαναν άλλοι επιστήμονες. Επιμένει πως είναι ειδική στα θέματα της ιολογίας, επιδημιολογίας , βιολογίας και ανοσολογίας. Ωστόσο δεν έχει καμία επίσημη απόδειξη. Οι αποδείξεις σχετικά με την θεωρία της και για τις οποίες μιλάει η κυρία Papadopoulos-Eleopoulos καταδεικνύουν πως προωθεί ένα συγκεκριμένο σκοπό. H ίδια δεν δρα ανεξάρτητα. Το γκρουπ του Περθ στο οποίο ανήκει θα χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο για να προμοτάρει αυτό τον σκοπό, όπως και την ίδια την ενάγουσα, για να προωθήσει τις θεωρίες τους ακόμη και στην δικαστική αίθουσα.’

O David Rasnick, o Matthias Rath και οι βιταμίνες ως θεραπεία

David Rasnick

O David Rasnick, χημικός και βιολόγος είναι ακόμη ένας επιστήμονας που σχετίζεται με το κίνημα των αρνητών του AIDS. Αν και ο ίδιος έχει παραδεχθεί ότι οι έρευνες που έκανε σε αρουραίους δεν είχαν καμία σχέση με το HIV/AIDS, o Rasnick υπήρξε θερμός υποστηρικτής της θεωρίας του Duesberg. O ίδιος εργάστηκε στο ινστιτούτο του Matthias Rath στην Ν. Αφρική , και μαζί διέδιδαν πως υπήρχε μεγάλος κίνδυνος από την λήψη αντιρετροϊκής αγωγής και πως είναι προτιμότερο και πιο αποτελεσματικό να λαμβάνουν οι ασθενείς με HIV/AIDS αντί της αγωγής, βιταμίνες και συμπληρώματα διατροφής. Ο Rasnick και το ινστιτούτο Rath  κατηγορήθηκαν ότι διεξήγαγαν παράνομες μελέτες που δεν είχαν την υποστήριξη των αρχών της Ν. Αφρικής και δεν ήταν σύμφωνες με τον κώδικα δεοντολογίας. Στις έρευνες αυτές χρησιμοποιούσαν φτωχούς οροθετικούς Nοτιοαφρικανούς και τους καθοδηγούσαν να μην λάμβάνουν την αγωγή τους, δίνοντάς τους βιταμίνες με αποτέλεσμα πέντε από αυτούς να πεθάνουν ενώ λόγος γίνεται ότι οι θάνατοι έφτασαν τους 12.

Matthias Rath

Τον Ιούνιο του 2008, το ανώτατο δικαστήριο της Ν. Αφρικής  καταδίκασε τον Rasnick και όσους σχετίζονταν με το ινστιτούτο Rath, κηρύσσοντας τις έρευνες τους με συμπληρώματα διατροφής παράνομες και απαγορεύοντας τους να δημοσιεύσουν οποιαδήποτε παραπλανητική διαφήμιση σχετικά με τα οφέλη των βιταμινών.

Ο David Rasnick, o Matthias Rath, η Papadopoulos-Eleopoulos και ο Duesberg συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να προωθούν τις ίδιες αντιλήψεις - αντιλήψεις που υιοθέτησαν πολλοί οροθετικοί με την σειρά τους που ανήγαγαν τον ιό σε θεωρίες συνωμοσιολογίας. Κάτι αξιοσημείωτο που τους ενώνει, είναι μια έκδηλη ομοφοβία. Στην περίπτωση του Duesberg - και άλλων – είναι προφανής η μετάθεση ευθύνης για το AIDS στους ομοφυλόφιλους με τον πολυγαμικό τρόπο ζωής τους και τη χρήση ναρκωτικών (γενίκευση). Ακόμη και σήμερα , αυτό το πιστεύουν και το μοιράζονται πολλοί από τους αρνητές του AIDS. Όπως και η Μαρία που στο πρώτο της βιβλίο υποστήριζε με θέρμη πως ‘οι ετεροφυλόφιλοι δεν κινδυνεύουν’, αφήνοντας σαφείς αιχμές στην σχέση HIV, σεξουαλικής ταυτότητας και εξάρτησης.

ΟΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΤΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ

Πολλοί από αυτούς χάθηκαν αν και νόμιζαν πως βρήκαν τις απαντήσεις που γύρευαν. Τίποτα δεν τους μετέπεισε καθώς η πορεία της υγείας τους έφθινε. Η απώλειά τους είναι ένα ακόμη θλιβερό ενσταντανέ της ιστορίας του AIDS και των τόσων θανάτων που μετρήσαμε στα δύσκολα χρόνια του 80 και του 90, πολλαπλασιασμένο επί 1000.  Γιατί στην περίπτωση τους, οφείλεται στην πλάνη που επέλεξαν. Αν είχαν ίσως ακολουθήσει τις νέες αντιρετροϊκές θεραπείες, σήμερα θα ήταν ακόμη κοντά μας. Αξίζει να σημειωθεί, ότι στην πλειοψηφία τους, ήταν πολύ νέοι για να πεθάνουν.

Δεν θα φύγω ήσυχα – η περίπτωση της Karri Stokely

H Karri Stokely διαγνώστηκε θετική στον ιό του HIV το 1996. Ήταν μόλις 29 χρονών. Ακολούθησε αντιρετροϊκή αγωγή για 11 χρόνια μέχρι που είδε ένα βίντεο στο διαδίκτυο που ισχυριζόταν ότι ο ιός HIV είναι απάτη. Σταμάτησε να παίρνει τα φάρμακα της και ‘αισθανόταν περίφημα’. "Δεν μου έδωσαν καμία απάντηση στο γιατί είμαι καλά, γιατί ο σύζυγος μου είναι αρνητικός και γιατί μπόρεσα να σταματήσω την αγωγή”, εξηγεί στο ντοκιμαντέρ της Ανν Σούνο “Ι won’t go quietly” (μτφ. Δεν θα φύγω ήσυχα, παρ. 2010)

Ο γιατρός της φυσικά είχε μείνει έκπληκτος - Η θεραπεία για το HIV είναι εφ’ όρου ζωής. Στην μικρή οθόνη, η Κάρι θυμάται. ”Με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: ‘Έχεις κάνει μεγάλη βλακεία, και πολύ σύντομα θα είσαι νεκρή’. Του είπα: ‘Είναι περίεργο, όμως αυτή τη στιγμή νιώθω πολύ καλά’”

Η στιγμή αυτή ήταν τον Απρίλιο του 2007. Η Κάρι πέθανε τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 27 Απριλίου του 2011 - αρκετά σύντομα όπως “προέβλεψε” ο θεραπευτής της. Η τελευταία καταχώρηση στο blog της έγινε στις 10 Ιανουαρίου του 2010.


Πώς νίκησε το AIDS με τον δικό της τρόπο  - η περίπτωση της Μαρίας Παπαγιαννίδου

Τις ίδιες απαντήσεις που έψαχνε η Κάρι, βρήκε και η Μαρία Κ, κατά κόσμον Μαρία Παπαγιαννίδου. Ήταν Ιούνιος του 2008, θυμάμαι, που έγραφα ένα κομμάτι για την οροθετικότητα και πώς αντιμετωπίζεται το αρχικό σοκ της διάγνωσης και ήθελα να παραθέσω προσωπικές μαρτυρίες από ανθρώπους που γνώριζα ότι ζουν με τον HIV. Έτσι είχα ζητήσει επίσης και από την Μαρία να μου καταθέσει την προσωπική της εμπειρία. Μου είχε απαντήσει τότε:

“Η θετική διάγνωση επηρέασε την εργασία μου από την άποψη ότι μειώθηκαν οι αντοχές μου αφότου ξεκίνησα τη θεραπεία του AIDS και σύντομα δεν μπορούσα για μήνες και για χρόνια να πάω καθόλου στη δουλειά αφού μπαινόβγαινα στο νοσοκομείο [...] Συνάδελφοι και διευθυντές μου έδειξαν από την αρχή όλη τη συμπαράσταση του κόσμου, όπως κάνει κανείς με κάποιον ετοιμοθάνατο. Δεν ξέρω αυτό κατά πόσο άλλαζε την κατάσταση, ήμουν κι εγώ έτοιμη να πεθάνω, απομονωνόμουν μόνη μου.”

Και καταλήγει ...

“Απελευθερώθηκα μόνο όταν βρήκα τις απαντήσεις που μου έλειπαν, και αυτό συνέβη εκτός εργασιακού χώρου. Είμαι τώρα μια χαρά.”

H άρνηση μιας μητέρας, o θάνατος μιας κόρης  - η περίπτωση της Christine Maggiore
 
Η Christine Maggiore ήταν η ιδρυτής της οργάνωσης αρνητών Alive&Well AIDS Alternatives.
Έγραψε και εξέδωσε η ίδια το βιβλίο What If Everything You Thought You Knew about AIDS Was Wrong? Όταν διαγνώστηκε με HIV το 1992, η ίδια αρνήθηκε να δεχτεί τα νέα δεδομένα της ζωής της και υπό την επιρροή της θεωρίας του Peter Duesberg, ο οποίος δεν έχει κάνει ποτέ έρευνα σχετικά με το HIV, η Μaggiore υιοθέτησε την επιστημονικά αβάσιμη θέση του, ότι το HIV, δηλαδή, δεν είναι η αιτία της Επίκτητης Ανοσιολογικής Ανεπάρκειας. (AIDS)

Με αυτό οδηγό, αρνήθηκε να πάρει αγωγή για την κατάσταση της. Όταν αργότερα η Maggiore πάλι αρνήθηκε να πάρει αγωγή πριν από την γέννα της στην κόρη της , της μετέδωσε τον ιό μέσω της κάθετης μετάδοσης. Και όχι μόνο. Αλλά θήλασε και το μωρό , ένας από τους πλέον γνωστούς παράγοντες μετάδοσης του ιού. Η Μaggiore δεν δέχτηκε ποτέ να κάνει τεστ στο παιδί. Στο τέλος, η τρίχρονη Eliza Jane Scovill πέθανε τελικά από AIDS-σχετιζόμενη πνευμονία. Η Maggiore πέθανε η ίδια σε ηλικία 52 ετών, το Δεκέμβριο του 2008. Αυτοψίες δεν πραγματοποιήθηκαν ή αν τω όντι έγιναν, δεν ανακοίνωσαν τα αποτελέσματα. Τα αίτια θανάτου και για τις δύο ανάγονται σύμφωνα με την αναφορά σε αντιβιοτική δηλητηρίαση. Στην περίπτωση της Maggiore - κάποιοι από τον κύκλο των αρνητών - είπαν ότι πέθανε από οξύ στρες που προκλήθηκε όταν είδε την ιστορία της να αναπαρίσταται στην γνωστή σειρά Νόμος και Τάξη.

Ένα αντίο στην Μαρία

Η Μαρία δεν ήταν λοιπόν η πρώτη που υποστήριξε πως το AIDS δεν υπάρχει. Τα αυτιά της χαϊδεύτηκαν στις υποσχέσεις και στους ψιθύρους πως θα είναι καλά μακριά από τα φάρμακα. Το ίδιο πίστεψαν και οι άλλοι. Και όπως οι θεωρίες άλλαζαν και ένας ένας πέθαιναν από την φθορά που προκαλούσε ο ιός στο σώμα τους, όλοι αυτοί που δηλώνουν ενάντιοι στην αντιρετροϊκή θεραπεία, απλώς μεταφέρονται σε ένα επόμενο στάδιο άρνησης. Τα ονόματα που ανέφερα εδώ ήταν κάποιοι από τους επώνυμους τους κινήματος των αρνητών. Στην πραγματικότητα μετρήσαμε πολλούς περισσότερους πεσόντες, που έφυγαν υποστηρίζοντας με εμμονή τον σκοπό τους. Η επιλογή αυτή ήταν δική τους.

FAQ  - ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΟΥ AIDS
 

Τι λένε;  Αρνούνται τον συσχετισμό του ιού του HIV με το σύνδρομο του AIDS και κάποιοι υποστηρίζουν πως ο ιός δεν υπάρχει καν, ενώ άλλοι λένε πως υπάρχει όμως πρόκειται για έναν ακίνδυνο ιό και όχι το αίτιο του AIDS.

Άρα υποστηρίζουν ότι το AIDS δεν υπάρχει;  Όχι, αναγνωρίζουν το AIDS σαν πραγματική ασθένεια , την οποία όμως αποδίδουν στον συνδυασμό σεξουαλικών πρακτικών, ουσιών, κακής διατροφής, φτωχής υγιεινής , αιμοφιλίας ή και στις επιδράσεις από τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για την HIV λοίμωξη.

Στατιστικά: Η Μαρία Παπαγιαννίδου, η Christine Maggiore, η Κarri Stokely, ο Λάμπρος Παπαντωνίου, η Kim Bannon και πολλοί  άλλοι ανώνυμοι  απεβίωσαν εξαιτίας της άρνησής τους για θεραπεία. Ο αριθμός αυτός των αρνητών που διέκοψαν την αγωγή τους με τραγικό τέλος εκτιμάται γύρω στις 300.000 παγκοσμίως. Κανείς δεν ξέρει σίγουρα. Πιο συγκεκριμένος όμως είναι ο αριθμός των θανάτων που προκλήθηκαν από την διακοπή της αγωγής στην Ν. Αφρική:  ένα ποσοστό που αγγίζει τους 350.000 θανάτους.